Wanneer ga jij beginnen?

Nog 24 jaar wachten!
Hoe deze dame haar weerstand overwon? Pas nadat er iets gebeurd was, begon ze eindelijk te doen wat ze zo graag wilde!
‘Oh, ik wil zo graag Grieks leren’, zei ze tegen me. ‘Als ik jou zo hoor praten, dan wil ik dat ook.’
‘Dat kun jij ook’, zei ik tegen haar. ‘Als je nu begint, dan kun je volgende zomer al gesprekjes voeren en als je dan doorgaat, spreek je ieder jaar weer beter. Zo kom je er stap voor stap. Je hoeft alleen maar te beginnen.’
‘Ik heb nu geen tijd om Grieks te leren’, zei ze tegen me. ‘Ik heb een drukke baan en twee kinderen. Later als ik tijd heb. Misschien als ik gepensioneerd ben.’
‘Hoe lang duurt dat nog?’, vroeg ik haar.
Ze verschoot een beetje van kleur, maar liet de schrik niet toe. ‘Nog een tijdje’, zei ze luchtig, ‘maar ja, dan heb ik pas tijd.’
‘Nou hoe lang’, vroeg ik nogmaals. Ik wilde dat ze reëel werd.
‘Om precies te zijn nog 24 jaar en 6 maanden, zoals het er nu naar uit ziet.’
Ik was even stil en zij ook.
‘Tja, als je zo lang wilt wachten om je passie te vervullen, dan moet je dat doen’, zei ik. ‘Ik zou er ongelukkig van worden. Ik kan dat niet. Ik heb wel bewondering voor je geduld.’
En toen volgde er een hele monoloog met de verdediging van waarom ze zo druk is en waarom het echt niet kan.
Ik begrijp dat allemaal heel goed. Iedereen heeft het druk, er moet zoveel, de dagen zijn tot de nok toe gevuld en je vergeet jezelf. Je vergeet wat je graag wilt en waar je hart om roept, daar luister je niet naar. Niet nog meer verplichtingen roept je overspannen gevoel.
Het was een toevallige ontmoeting in Griekenland en zij vertrok weer naar Nederland, want haar vakantie was voorbij.
Ik dacht nog wel eens aan het gesprek, omdat ik in mijn werk ook bezig ben met het vinden van dat wat je werkelijk wilt, om je verlangens te volgen. In mijn coachings komt die zoektocht vaak aan de orde.

Ruim een jaar later belde ze me op.
‘Ik ga Grieks leren’, zei ze meteen. Ik wist even niet wie ze was, want ik was haar naam vergeten, maar dat werd weer snel duidelijk.
Het was leuk om Ine te spreken. Haar stem klonk anders, rustiger, blijer.
De omstandigheden waren niet zo best, want ze zat al maanden thuis met een burn out. En ze had inmiddels geleerd om wat meer aan zichzelf te denken en beter te voelen wat ze nodig had. Om een lang verhaal kort te maken: Ze klom beetje bij beetje weer omhoog uit een diep dal. En het toeval wilde dat ik net de online Griekse taalcursus niveau 1 had geschreven. Ze kon meteen beginnen.
Soms is er wel een erg harde klap nodig om te ontdekken dat alleen NU telt. Dat het zo belangrijk is om naar je gevoel en verlangens te luisteren. Dat je vreugde mag toelaten in je leven en tijd mag besteden aan dat wat je het liefste wilt.
Ik zeg altijd: ‘Tijd is prioriteit’, als je ergens geen tijd voor hebt, dan betekent het, dat je er geen prioriteit aan geeft. Dat is niet erg, want andere dingen hebben dan kennelijk meer prioriteit.

En toen begon ze eindelijk!
Ine begon meteen met de lessen en af en toe kreeg ik een mail van haar met vragen over de grammatica of gewoon wat enthousiaste woorden over de cursus. Ik was zo blij voor haar, dat ze er plezier in had.
Toen kreeg ik de zomer daarop een ansichtkaart van haar, geheel in het Grieks geschreven, waarin stond: ‘Ik praat met de mensen hier. Ik heb vrienden gemaakt met een Grieks echtpaar met kinderen in dezelfde leeftijd als de mijne. Ze spreken geen Engels, maar ik kan met ze praten, (niet foutloos), maar het lukt. Ik geniet.’
En wat denk je van mij. Ik geniet dubbelop. Ik heb Ine een zetje gegeven om te gaan doen wat ze graag wil en mijn Griekse taalcursus werpt vruchten af.